خانه دوست

خانه دوست کجاست؟ در فلق بود که پرسید سوار

آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید.

وبه انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

نرسیده به درخت کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است.

و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است.

می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی، دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی.

و تورا ترسی شفاف فرا میگیرد.

در صمیمت سیال فضا خش خشی می شنوی؛کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردار ازلانه نور و از او می پرسی:

خانه دوست کجاست?