باغچه

   راستی باغچه کوچک همسایه را بخاطر داری؟

همان باغچه که گلهایش بوی تورا میداد.

                  بوته ی اقاقی کنار باغچه را یادت هست                                       

                             همان بوته ای که به باغچه هدیه کردی.

      همان که................

سیانامه

   چه میگوید این کلاغ سیاه کوچه

دلم شور میزند

نکند زبانم لال؛ ناخوش احوالی، هان؟؟

خیلی دلم شور میزند.

لعنت به این غار غار پی در پی

فراریش دادم

لنگه کفشم خوب بر فرق سرش نشست.

اما

بازهم دلم شور میزند.

سیانامه

   کسی نمیتواند جای تورا بگیرد

هرکه را دیدم حقیر تر از آن بود که جای تو بنشیند.                         

راستش را بخواهی

جای خالی تورا می توان تاب آورد

ولی 

کسی را جای تو

نه!!!!!!!!!

                                                          

 

سیانامه

   میخواهم پیمان ببندم

پیمان به عاشق بودن

اصلا

قول میدهم، همان باشم که تو می خواهی

لب تر کن.

به جانت.....که نه!!!

به غرورم قسم...........

سیانامه

   امشب قطره ها تک تک صدایم میزنند؛ که بیا

      بگذار نوازشت کنیم

           اما بدون تو، بدون دستان تو

    مگر میشود نوازش شد؟!!

  نه

نه، باران من؛ نه!!

                              

سیانامه

   خستگی را بهانه ی رفتن نکن

دلم میگیرد.

اصلا

بگو باران می بارد، بگو خیس میشوم.

ولی

خستگی را بهانه نکن؛ دلم میگیرد.

اصلا

اگر بمانی؛ میدوزم آسمان را به زمین

همان میشوم که میخواهی

آرام ، ساکت، مطیع

ولی؛ باور کن اینگونه می میرم.

.....

اما

هرچه تو بخواهی، باشد.

میدوزم آسمان را به زمین!!        

                                                                 

سیانامه

   راستی باغچه کوچک همسایه را بخاطر داری؟

همان باغچه که گلهایش بوی تورا میداد.

                  بوته ی اقاقی کنار باغچه را یادت هست                                      

                             همان بوته ای که به باغچه هدیه کردی.

     همان که................

                                                

سیانامه

   در پس این پرده ی آغشته بخون

               یکی هست که تنها تورا میخواند

فقط تورا

چرا نمیشنوی صدای فریادش را؟ صدای له شدن احساسش را؟

                             چرا دیگر نمیشنوی صدای تپش تند قلب کوچکش را؟

سیانامه

   کجای این جاده ی تاریک جا مانده ای؟

کجای تاریخ نبودن هایت؟؟

        کجای غم نهفته ی دلم؟؟

                    
                              کجا؟؟؟؟؟؟؟؟

سیانامه

   در فراسوی کدام خورشید تورا می کاوم؟

و در ماورای کدام مامن بدنبال توام؟!

راستی

         مگر خانه ات در انتهای کوچه باغ نور

            بن بست چراغانی؛ نبود. هان؟؟

اما

         نکند به تاریکی سفر کردی، نه!

         تو نشان نوری، من خوب میدانم.