ماجرای من ونمیدانم ها2

جند وقتی میشه که سر دوراهیم. دوراهی خوبیو بدی؛ دوستی یا دشمنی؛ موندن یا رفتن؛ فرار یا قرار!!!!
نمیدونم چی درسته، چی غلط!
چی خوبه ،چی بد؟
تصمیم میگیرم ولی پشیمون میشم.
نمیدونم باید خودم باشم یا خودم را تغییر بدم. یا اصلا یه وقتایی میمونم خودم کی هست؟چه شکلی؟خوبه یا اینکه بده؟
شدم مثل جوجه اردکی که زمین میخوره وکلی ستاره دور سرش میچرخه!!!!

از دل نرود!!!!

یه جا خوندم از دل نرود هر آنکه از دیده برفت!

راست میگه منم باهاش موافقم.
 خیلی وقته که ندیدمش ولی هنوز از  یادم نرفته ،بلکه تمام خاطراتش توی ذهنم به همون پر رنگیه سابقه!
همه گفتن زمان حلش میکنه ؛ ازدل برود هرآنکه از دیده برفت.
ولی هنوز توی دلم جاداره مثل گذشته ها. فقط حیف خودش نمیدونه از دل نرود هرآنکه ازدیده برفت.

دچار

-دچار یعنی 

                   عاشق.

-وفکر کن که چه تنهاست                       

                         اگر که ماهی کوچک،دچار آبی دریای بیکران باشد.                                                   

                     دچار باید بود                                                                                                    

                                       وگرنه زمزمه ی حیرت میان دو حرف حرام خواهد شد.

وعشق                                          

             سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست.

وعشق                                         

             صدای فاصله هاست.

                                               صدای فاصله هایی که غرق ابهامند.

-نه،            

  صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند                              

                                و باشنیدن یک هیچ می شوند کدر.

عماد؛ خرگوش من

امروز تولدمه وعماد اولین هدیه ی تولدمه.
خیلی دوسش دارم هم عماد رو
و هم مریم که اون رو بهم هدیه کرد.
این هم عکسشه!!!!!!!!

مریم جونم ممنون.
دریافت
حجم: 906 کیلوبایت

رد پا

گفتمش دل می خری؟ پرسی:چند؟

گفتمش دل مال تو تنها بخند.                                               

خنده کرد و دل ز دستانم ربود. 

 تا به خود باز آمدم او رفته بود.

جای پایش روی دل جامانده بود.

                                                       

                                                                           

دنیا

به تنهایی گرفتارند مشتی بی پناه اینجا

مسافرخانه رنج است یا تبعیدگاه اینجا

غرض رنجیدن ما بود-از دنیا- که حاصل شد

اگر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست

نشان می جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا

تو زیبایی و زیبایی در اینجا کم گناهی نیست

هزاران سنگ خواهد خورد در مرداب ماه اینجا

                                         

خانه دوست

خانه دوست کجاست؟ در فلق بود که پرسید سوار

آسمان مکثی کرد.

رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید.

وبه انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

نرسیده به درخت کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است.

و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است.

می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی، دو قدم مانده به گل،

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی.

و تورا ترسی شفاف فرا میگیرد.

در صمیمت سیال فضا خش خشی می شنوی؛کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردار ازلانه نور و از او می پرسی:

خانه دوست کجاست?

دل من

روز ها بگذشت،ماه ها بگذشت وسال ها در پی آن

لحظه لحظه، غرش غمناک دل

با صدای سوزناک ای دل، ای دل

با لبی سرشار از امید/بالبی تکرار دیروز

چون قناری نغمه خوان

چون صنوبر مست، مست

با صدایی پر مهیب؛ عاشقی را باتو فریاد میکند.

لیکن

اما نه تو خواهی ،نه کسی

که بماند عاشقی در جان او

ای عزیز انجمن این من دیوانه را دریاب

لحظه ای، اندک زمانی، ساعتی، ای دوست

ماجرای من و نمیدونم ها

نمیدونم باید چکار کرد، نمیدونم ققنوس خودش آتیش میگیره یا به آتیش میکشنش!!

میخوادبگه گذشته .میخواد بگه بیخیال شده.مثل گذشته ها ست!!ولی کلیت رفتارش اینو نشون نمیده!

نمیدونم چه جوری از این برزخ باید خلاص شد!! چجوری باید اصل اصل حال دلشو فهمید!!

       

سیاوش کیست؟

سیاوش بیامد به پیش پدر                        یکی خود زرین نهاده به سر
هشیوار با جامه های سپید                      لبی پر زخنده دلی پر امید
یکی بارگی برنشسته سیاه                     همی گرد نعلش برآمد به ماه
پراکنده کافور بر خویشتن                         چنان چون بود رسم و ساز کفن